Όταν
ένα συγκρότημα διανύει αισίως την
τέταρτη δεκαετία της ζωής του, δεν
μπορείς να περιμένεις και παράλογα
πολλά ως ακροατής. Την καινοτομία την
έχουμε απορρίψει, την έκπληξη την έχουμε
μάλλον ξεχάσει και το μόνο που ζητάς
από μια μπάντα του μεγέθους των Depeche
Mode είναι να μην σπιλώνει τον μύθο της:
ας βασίζονται οι δίσκοι στη συνθετική
έμπνευση των παλαιοτέρων εποχών, αρκεί
να βρίσκουν και μερικά σημεία επαφής
με το σήμερα και με τα νεότερα αυτιά.
Οι
Βρετανοί το έχουν γενικά καταφέρει
αυτό, έστω κι αν από τις πιο πρόσφατες
δισκογραφικές τους προσπάθειες μας
έμειναν μόνο μεμονωμένα κομμάτια και
όχι ολόκληρα τα άλμπουμ.Το Delta Machine, από την άλλη, καταφέρνει να δημιουργήσει και πάλι ένα πραγματικό σύνολο, επικεντρώνοντας στη σκοτεινή, αμιγώς ηλεκτρονική πλευρά των Depeche Mode κι αφήνοντας τις κιθάρες στην άκρη. Το μοναδικό τραγούδι που έχει ως κύριο συστατικό την εξάχορδη είναι το τελευταίο του δίσκου, καταλλήλως τιτλοφορημένο “Goodbye”, το οποίο επιστρατεύει ένα bluesy riff που φέρνει στο μυαλό εκείνο του "Personal Jesus", υπό την επήρεια όμως βάλιουμ. Στο υπόλοιπο Delta Machine ο ήχος κυμαίνεται από τη σκοτεινή synth pop της δεκαετίας του 1980 έως τη techno αισθητική του “My Little Universe”, που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει γραφτεί από τους Simian Mobile Disco.
Δεν λείπουν φυσικά και τα κλασικά Depeche άσματα, που αναμενόμενα θα αγαπηθούν άμεσα από τους μακροχρόνια φίλους του γκρουπ (και όχι μόνο). Τραγούδια σαν τα “Heaven”, “Broken”, “Soothe My Soul” και “Soft Touch/Raw Nerve” διατηρούν τον χαρακτήρα του συγκροτήματος, διαθέτουν όμως και την απαιτούμενη ραδιοφωνική δυναμική που θα τους εξασφαλίσει χρόνο στα ερτζιανά κύματα και στους διαδικτυακούς διαύλους του 2013.
Η ποπ φλέβα του Martin Gore καλά κρατεί επομένως, ενώ και ο Dave Gahan –παρόλο που δεν είναι πια ο ίδιος ερμηνευτικά– καταφέρνει να διατηρεί κάτι από το σκέρτσο και από το επιβλητικό των φωνητικών του χορδών. Μ' αυτά και μ' αυτά, το Delta Machine αναδεικνύεται ως μια συμπαγής, ικανοποιητική κατάθεση τραγουδιών που δεν αποτελούν απλώς παρηγοριά στον άρρωστο (με τους Depeche Mode). Παραδίδει έτσι μια πιο σύγχρονη εκδοχή των παγιωμένων από καιρό αρετών τους, θυμίζοντας στους παλιότερους γιατί η μπάντα αγαπήθηκε τόσο πολύ και δείχνοντας στους νεότερους ότι δεν είναι δύσκολο να συνδεθούν κι εκείνοι με τη μουσική τους. Άσε που τους χαρίζει και μερικά καινούργια συναυλιακά «όπλα» για την ανανέωση του ζωντανού ρεπερτορίου τους. Αποστολή εξετελέσθη, λοιπόν.
